Szkoda Pawlickiego, ponieważ mógł przejść do absolutnej historii jako jedyny 16-letni zdobywca MIMP. Zapewne spalił się psychicznie, bo nie wierzę, że po tak udanych biegach porażka to kwestia umiejętności.

Wypadek Szostka był makabryczny. Chłopak ściął na łuku Łopaczewskiego i na wyprostowanym motocyklu uderzył w bandę. Wyglądało to strasznie. Jestem pewien, że dmuchana banda uratowała mu życie. Na stadionie nie podano informacji o jego stanie zdrowia, ale też nie odwieziono go do szpitala, miejmy więc nadzieję, że wyjdzie z tego w jednym kawałku.

Szostek z informacji z parkingu mocno poobijany i obeszło się bez złamań. Po szatni podobno ledwo się poruszał.

Szostek - tragedia, rzucało nim po torze, byłem pewny, że wjedzie w łopaczewskiego w ostatnim biegu, spowodował makabryczny upadek

moim zdaniem na torze nie radzili sobie zupełnie(zacznę od końca):
- Brzozowski,
- Łopaczewski,
- Szostek,
- Lampart,
- Jędrzejewski.

Jakub Michalak: Czy już ochłonął Pan po zdobyciu tytułu juniorskiego mistrza Polski?

Maciej Janowski*: No teraz już tak, ale te emocje trzymały mnie jeszcze długo po zakończeniu zawodów. Nie można jednak wciąż żyć tym, co było wczoraj. Dlatego Rybnik traktuję jak przeszłość i staram się skupić na kolejnych zawodach.

Po ostatnich świetnych występach w lidze wymieniany Pan był jednak w gronie faworytów do medalu.

- Pewnie, że każdy zawodnik jedzie na turniej, by go wygrać. Nie zakładałem przecież, że celuję w trzecie albo piąte miejsce. Ale nie wymieniłbym siebie wśród faworytów. Ja tylko po cichu marzyłem o pudle. Przed zawodami trener Marek Cieślak i Dariusz Śledź mówili, bym do kolejnych biegów podchodził na luzie, bawił się ściganiem. Ale gdy wygrałem trzy wyścigi, nagle zrobiło się "ciepło".

Najwięcej nerwów było chyba przed barażem o złoty medal z Danielem Pytlem?

- Tak szczerze, to nie. Wtedy byłem już pewny medalu. Srebro przed zawodami brałbym w ciemno. Ale i tym razem żużlowy luz był moim sprzymierzeńcem. Zresztą uważam, że tak trzeba traktować ten sport. Napinanie się do niczego nie prowadzi, można tylko zrobić krzywdę sobie i rywalom.

Ostatnio chwalą Pana niemal wszyscy wielcy polskiego żużla, m.in. Andrzej Huszcza, który przyznał, że przed Panem wielka kariera.

- Fajnie słyszeć takie słowa, ale nie podniecam się nimi. Nie ukrywam jednak, że chciałbym, by kiedyś się spełniły...

Którego z żużlowców uważa Pan za swojego lidera?

- Najwyżej cenię Grega Hancocka i Jasona Crumpa. Greg bardzo mi pomógł, gdy zaczynałem się ścigać, a było to możliwe dzięki jego mechanikowi Rafałowi Hajowi. On ułatwił mi kontakt z Amerykaninem. Ta przyjaźń trwa do dziś. Po sezonie na zaproszenie "Herbiego" wybieram się do Stanów Zjednoczonych. Ale nie będę się tam ścigał, jadę turystycznie. Greg zawsze mi imponował, bo traktował fair wszystkich rywali od juniora do mistrza świata, on zawsze zostawia miejsce na torze. Nigdy nie jeździł ostro, myślę, że bardziej bawi się żużlem, niż stawia na indywidualny wynik za wszelką cenę. W Jasonie imponuje mi z kolei niesamowita wola walki na torze. To prawdziwy wojownik.

A pamięta Pan swój pierwszy mecz żużlowy na Olimpijskim, jeszcze jako kibic?

- Nie mogę, miałem wtedy może z półtora roku, ojciec zabrał mnie na mecz Sparty na Olimpijskim. Nawet nie umiałem chodzić, a już oglądałem żużel (śmiech).