A kto by nie chcial zobaczyc Siwego na motocyklu... ja osobiscie wierze ze nadejdzie jeszcze taki dzien ze Piotrek stanie na starcie w jakichkolwiek zawodach , ze znow sie pokaze publicznosci a publicznosc pokaze ze nadal o nim pamieta

20 sierpnia 2003 roku okazał się datą zwrotną w rodzinie Winiarzów z podrzeszowskiej Białej. Piotr, żużlowiec i kapitan zespołu rzeszowskiej Stali, uległ wypadkowi na zawodach w węgierskim Debreczynie. Wypadkowi tak strasznemu, że statystycznie nie przeżyłoby go 99 na 100 ludzi. Jednak Piotrek jakimś cudem ominął tę statystykę. Może dlatego, że jest prawdziwym zawodnikiem speedwaya i omijanie rywali leży w jego naturze?

Już niebawem rozpocznie się w Rzeszowie kolejny sezon żużlowy. Piotr Winiarz wybiera się oczywiście na wszystkie mecze. Niestety, już nie jako zawodnik, ale jako zupełnie wyjątkowy kibic. - Chłopaki z drużyny obiecali, że zabiorą mnie na wszystkie mecze, łącznie z wyjazdowymi - mówi z dumą były kapitan Stali. Jego kariera zawodnicza nie ma już szans na kontynuację, choć sam Piotr uważa, że niebawem wsiądzie na motor. - Nie ma mowy - strofuje go żona Sandra. Ona wie, że już nie pozwoli mężowi ścigać się na torze. - Nie przeżyłabym tego i nawet o tym nie myślę. Chociaż wiem, że Piotrek jest strasznie uparty, i tak nie pozwolę na to - powiada. Jak na kogoś, kto widział najbliższą osobę w stanie bliższym śmierci niż życia, Sandra wygląda na przywykłą do tego, że jej mąż to żużlowiec z krwi i kości. Nawet po takim dramatycznym doświadczeniu nie stracił chęci do jeżdżenia ryczącym motorem.

Niespełna trzy lata od wypadku na Węgrzech rodzina Winiarzów może już normalnie i spokojnie opowiadać o tym, co się wtedy wydarzyło. Niby zwyczajny mecz żużlowy, w dodatku towarzyski. - Kiedy mąż wyjeżdżał, powiedziałam, żeby jeździł powoli. Jakbym miała jakieś przeczucie - wspomina żona Piotra. - Kiedy nie odezwał się wieczorem po meczu, zadzwoniłam na jego komórkę. Nikt nie odpowiadał. Kiedy w chwilę później zadzwonił mój telefon i zamiast męża usłyszałam w słuchawce głos mechanika, wiedziałam, że coś się Piotrkowi stało - mówi przypominając sobie tamten ponury wieczór. W parę chwil później jechała już na Węgry, w dodatku z paszportem swojej siostry, bo w tej panice nie mogła znaleźć swojego.

Sandra opowiada, że w drodze do Debreczyna tego sierpniowego zmierzchu próbowała telefonicznie kontaktować się z zawodnikami i opieką medyczną. - Nikt nie chciał mi powiedzieć, co się tak naprawdę stało. Dowiedziałam się tylko, że Piotrek jest nieprzytomny, ale nie sądziłam, że to może być coś bardzo poważnego - dodaje. Będąc żoną żużlowca była przygotowana na to, że może Piotrek złamał sobie rękę albo nogę i że najdalej za dwa dni normalnie wróci do domu. - Na coś takiego, co później ujrzałam na własne oczy, przygotowana jednak nie byłam - mówi.

Po przyjeździe do debreczyńskiej kliniki usłyszała od lekarki, że powinna przygotować się na najgorsze. - Trochę znam węgierski, bo mam tam rodzinę, więc szybko zrozumiałam, że zdaniem lekarzy Piotrek może nie przeżyć kolejnego dnia. Dawali mu jeden procent szans - Sandra pamięta swoje przerażenie.

Okazało się, że Piotr Winiarz zaraz po starcie żużlowego biegu wpadł na bandę, zepchnięty przez węgierskiego rywala. Z całym impetem uderzył w drewnianą osłonę toru, w dodatku w miejsce, w które wbity był betonowy słupek podtrzymujący konstrukcję. Kask osłaniający głowę, rozpadł się jak łupina włoskiego orzecha. - Stwierdzono u męża dwa wylewy oraz krwiaka pnia mózgowego - mówi Sandra. - Jak zobaczyłem ten kask po moim wyzdrowieniu, od razu go wyrzuciłem - dorzuca Piotrek pokazując zdjęcie zrobione mu w węgierskim szpitalu. Na łóżku, w plątaninie kabli, rurek i medycznego oprzyrządowania, z otwartymi oczami leży on sam. Pogrążony w zupełnej śpiączce, która trwała prawie dwa miesiące.

Po trzech tygodniach ciągle nieprzytomny Piotr Winiarz mógł być przewieziony do Polski. - Dzięki pomocy wyjątkowych ludzi trafiliśmy na profesora Jana Talara z kliniki w Bydgoszczy - opowiada Sandra. Tam właśnie umieścili Piotra, a opiekę nad nim roztoczył lekarz, o którym do dzisiaj mówi się, że jest najlepszym specjalistą od wybudzania ze śpiączki. - Z całą rodziną dzieliliśmy wtedy czas między Bydgoszczą a Rzeszowem - wspomina żona Piotra. - Mąż leżał z otwartymi oczami, ale nie reagował zupełnie na nic. Chociaż po jakimś czasie dało się u niego dostrzec jakieś odruchy. Kiedy siedziałam obok niego i trzymałam go za rękę, obracał pierścionek na moim palcu. Dokładnie tak, jak zwykł to robić kiedy trzymaliśmy się za ręce albo gdy siedzieliśmy obok siebie - żona patrzy na Piotrka z uśmiechem.

- Któregoś dnia, jeszcze kiedy mąż leżał w szpitalu na Węgrzech, przemyciłam do jego sali kasetę z nagranym głosem naszego syna Adrianka i z dźwiękiem silnika motoru - kontynuuje Sandra. - Reakcja męża była zupełnie zaskakująca. Piotrek cały poczerwieniał, a aparatura, do której był podłączony, oszalała. Wszystko zaczęło mrugać, buczeć i piszczeć. Szybko wyłączyłam odtwarzanie i schowałam kasetę. Piotr się co prawda nie obudził, ale wiedziałam już wtedy, że poznaje znane mu odgłosy. I wtedy naprawdę uwierzyłam, że on się w końcu obudzi - mówi Sandra.

Po długich tygodniach oczekiwania oraz niezliczonych kursach między Rzeszowem a Bydgoszczą i z powrotem, udało się. Telefon z wiadomością od profesora Talara odebrała Sandra. Wtedy dopiero zaczęła się prawdziwa rehabilitacja Piotrka. - Nie pamiętałem dosłownie nic - wspomina żużlowiec. - Ani tego, kim jestem, ani żony, ani naszego syna. Wszystkiego uczyli mnie od samego początku.

Przyznają, że na początku nie było łatwo. Piotrek musiał opanować nawet najprostszą wiedzę - dni tygodnia, cyfry, imiona. Jego pamięć została zupełnie wymazana. - Profesor już wcześniej uprzedził mnie, że tak właśnie może być. I dlatego też zaczęliśmy się wspólnie uczyć wszystkiego zupełnie od nowa - mówi żona. - Odtwarzaliśmy sobie dosłownie wszystko, począwszy od rodzinnych zdjęć po najprostsze czynności i nazwy przedmiotów. Aż w pewnym momencie, nawet nie wiem dokładnie kiedy, Piotrek zaskoczył i sam zaczął sobie przypominać wszystko z przeszłości.

- Przez rok i osiem miesięcy byłem trochę jak nowonarodzone dziecko - uśmiecha się Piotr Winiarz. - Trzeba było nauczyć się dosłownie wszystkiego, łącznie z nauką jedzenia, chodzenia i innych zwyczajnych, codziennych czynności.

Po powrocie do domu Piotrek zaczął sam brać się za bary ze swoją rehabilitacją. Pomagali kibice, koledzy z drużyny, prezes klubu. - Kiedy przyjechaliśmy na towarzyskie zawody zorganizowane dla Piotra, to było prawdziwe wzruszenie - wspomina Sandra. - Mąż otrzymał owację na stojąco od całego stadionu. Takie chwile naprawdę zapadają w pamięć.

Z tego meczu musieli jednak szybko wyjechać, bo - jak mówi żona - Piotr chciał… wsiadać na motocykl i czym prędzej ruszać na tor. Aż go nosiło żeby przywdziać plastron i ścigać się z innymi. - Pojechaliśmy po paru biegach, bo Piotrek zaczął pytać, czemu oni jeżdżą bez niego i stwierdził, że koniecznie musi pomóc chłopakom w wygraniu zawodów. A ledwie wtedy zaczął chodzić. Adrenalina zrobiła jednak swoje i dlatego szybko pojechaliśmy do domu - śmieje się Sandra.

Od tego czasu Winiarzowie regularnie gościli na zawodach żużlowych, a za każdym razem kibice skandowali nazwisko byłego kapitana swojej drużyny. - Za tę pamięć i za te ciepłe słowa należą się im wielkie podziękowania - mówią zgodnie Sandra i Piotr. - Nie zapomnieli o nas i my nie zapomnieliśmy o nich.

Piotr powoli, ale konsekwentnie dochodzi do fizycznej sprawności. Chodził nawet na treningi z kolegami z drużyny. - Nie na torze, ale na siłownię, żeby poćwiczyć zastane mięśnie, poczuć atmosferę bycia znowu w zespole - mówi Sandra. Dodaje jednak, że jakiś czas temu z pewnych powodów Piotrek zaprzestał swoich wizyt na treningach. Jednak na środku pokoju wypełnionego żużlowymi pamiątkami stoi rower stacjonarny oraz urządzenie do ćwiczeń. - Wracam do formy! - cieszy się Piotr, pokazując zdobyte kiedyś trofea, medale i dyplomy.

Sandra przyznaje, że zdaje sobie sprawę z tego, iż Piotr będzie związany z żużlem nawet wtedy, kiedy nie będzie mógł ścigać się na czarnym torze. - Może będzie trenował młodzież? Może zostanie menedżerem albo kierownikiem w drużynie? Codziennie słyszę o tym, że Piotr wraca na tor - mówi.

Utrzymują się z pracy Sandry oraz kilkusetzłotowej renty Piotra. Pracę pomógł załatwić Andrzej Haehne, niegdyś prezes rzeszowskiej sekcji żużla. - Zrobił dla nas bardzo wiele, podobnie jak kilka innych osób, na które mogliśmy i możemy do tej pory liczyć - mówi Sandra. Najważniejszy dla niej, Piotra i ich czteroletniego Adriana jest teraz stopniowy powrót żużlowca do zdrowia. - Czeka nas jeszcze długa droga. Myślę, że ten plan rehabilitacyjny wykonany jest w jakichś 60 procentach. Gdyby tylko Piotrek był mniej uparty... - uśmiecha się do męża. - Właśnie dlatego, że jestem uparty, wracam do zdrowia! - mruga szelmowsko Piotr Winiarz.

ŁUKASZ SIKORA

Super Nowości z dnia 24_03_2006

Chodził nawet na treningi z kolegami z drużyny. - Nie na torze, ale na siłownię, żeby poćwiczyć zastane mięśnie, poczuć atmosferę bycia znowu w zespole - mówi Sandra. Dodaje jednak, że jakiś czas temu z pewnych powodów Piotrek zaprzestał swoich wizyt na treningach.

- Któregoś dnia, jeszcze kiedy mąż leżał w szpitalu na Węgrzech, przemyciłam do jego sali kasetę z nagranym głosem naszego syna Adrianka i z dźwiękiem silnika motoru - kontynuuje Sandra. - Reakcja męża była zupełnie zaskakująca. Piotrek cały poczerwieniał, a aparatura, do której był podłączony, oszalała. Wszystko zaczęło mrugać, buczeć i piszczeć. Szybko wyłączyłam odtwarzanie i schowałam kasetę. Piotr się co prawda nie obudził, ale wiedziałam już wtedy, że poznaje znane mu odgłosy. I wtedy naprawdę uwierzyłam, że on się w końcu obudzi - mówi Sandra.

Cudowny tekst, aż nie wiem co powiedzieć. Niejedna łza popłynęła...


Ten fragment chyba mówi wiele, ja popłakałam się jak dziecko.

Mam nadzieję że Piotrek wsiądzie jeszcze na motocykl na mecz ligowy i niejeden zawodnik będzie oglądał tylko numer startowy na plecach Siwego. Z wielu urazów wychodził bez szwanku. Pamiętam jego wypadek we Wrocławiu, chyba z dziesięć lat temu, kiedy bodaj zahaczył o Waldemara Szubę (chyba) i z impetem uderzył w bandę. Miał sporo obrażeń wewnętrznych m.in. uszkodzona miednica i śledziona. Mimo iż obecny uraz jest 100 razy poważniejszy to mam nadzieję że i z tego Piotrek wyjdzie obronną ręką.
Piotrek Winiarz Piotrek